014. Dziewiarskie niezbędniki

No, dziewiarskie jak dziewiarskie, uogólniłam trochę. MOJE niezbędniki, tak właściwie.

Otóż zrobiłam sobie wstępną listę tego, co jest mi potrzebne, by moja drutowo-włóczkowa egzystencja przebiegała w komfortowych warunkach. Druty, włóczki et consortes są oczywiste, ale poza nimi mnie osobiście potrzebne są:

Po pierwsze:

Zdjęcie ze strony sklepu firmowego Clatronic

Tak, dobrze widzicie. To waga kuchenna :) Ważąca z dokładnością do 1 grama. Niezbędna do ważenia włóczki. Po co? A po to, żebym wiedziała, ile metrów tej włóczki jest w niepełnym motku i czy mi wystarczy na zaplanowany udzierg. Przykład, bo mam wrażenie, że zamotałam dokumentnie: Lace Dropsa ma 800 metrów w 100 gramach. Na zrobienie jednej chusty zużyłam niecały kłębek - tak na oko połowę, ale moje oko jest słabe w te klocki i spokojnie mogę się rąbnąć nawet o 1/4. Co robię? Wrzucam ten pozostały kłębek na wagę i widzę, że waży on 35 g. Układam sobie proporcję, z której wychodzi mi, ile mam metrów w tych 35 gramach. I już wiem, czy wystarczy mi ich na kolejną chustę, o innym wzorze, czy też muszę dokupić jeszcze jeden motek.

Akurat nabycie wagi kuchennej (żeby nie było, ja już jedną posiadam, ale ona pokazuje z dokładnością do 5 dkg) nie jest jakimś wielkim problemem... teoretycznie. Nie umiem robić zakupów tego typu. Ja się muszę zebrać z myślami, wziąć się w garść, przekopać pół internetu, żeby określić, czego ja właściwie chcę... a potem iść do sklepu - którego nie lubię, ale to jedyny w moim mieście - i wybrać sprzęt. Wybieram zazwyczaj metodą "pierwszy z brzegu", a potem przeżywam, że trzeba było najpierw wszystko obejrzeć, a dopiero potem dokonywać wyboru :)

Punkt drugi to takie coś:

Źródło: http://www.yarnco.pl/czytelnia/akcesoria-dziewiarskie

Motowidło, znaczy. Ułatwiające przewijanie włóczkowych precli w zgrabne kłębki. Niezbędne mi jak powietrze i  gdybym mogła, to kupiłabym gdziekolwiek już w tej chwili. Ale się zaparłam, że niezbędniki typowo robótkowe kupię li i jedynie za pieniądze, uzyskane ze sprzedaży robótek. Czyli muszę jeszcze trochę poczekać :)

Pobieżny przegląd dziewiarskich blogów wykazał, że motowidło można zrobić samodzielnie. Nie mam do tego drygu kompletnie, ale mam Tatę :) A mój Tata mało, że umie, to jeszcze lubi robić takie dziwne rzeczy, w dodatku rozumie, co ja do niego mówię (a to sztuka, sama czasem nie rozumiem własnych objaśnień), wie, jaki końcowy rezultat mam na myśli i potrafi ulepszyć ostateczny efekt. Niestety, na razie i tak ma sporo na głowie, nie mam sumienia jeszcze mu dokładać. Poczekam do zimy, zimą zawsze ma więcej czasu.

Właściwie motowidło powinno iść w parze ze zwijarką, ale za zwijarkę to ja spokojnie mogę robić sama, byle mi się włóczka dobrze układała.

Źródło: http://pl.dawanda.com/product/67661043-motowido-do-woczki-parasolka-dziewiarska-60cm

Trzeci niezbędnik, o którym jeszcze jakieś pół roku temu w ogóle nie myślałam:
 

Źródło: archiwum allegro

Manekin krawiecki. Regulowany najlepiej. Żebym mogła spokojnie upinać na nim robótki w czasie tworzenia, ale - co ważniejsze - już po ukończeniu, przygotowane do sesji fotograficznej. Mam obsesję na punkcie perspektywy - ubranie, akcesorium czy biżuteria muszą być tak pokazane, żeby zdjęcie dawało wyobrażenie o realnych rozmiarach. Najlepiej jest pokazać to na manekinie lub żywej osobie :) Niestety, nie mam pod ręką nikogo, któ mógłby robić za żywego modela, dlatego najczęściej proszę kogoś, żeby to mnie zrobił zdjęcie. Ale po pierwsze, nie zawsze taki ktoś jest, a po drugie - ja bym chciała nie jedno zdjęcie, a co najmniej dziesięć. Chusta (bo głównie do chust się to odnosi) upinana w najróżniejszy sposób, fotografowana z tyłu, z przodu, z boku... Na różnych tłach, uwydatniających kolor lub fakturę. A jednocześnie dająca się doskonale wyobrazić w kontekście ludzkiej sylwetki. Manekin jest mi do tego niezbędny. Mogłabym to wszystko upinać i fotografować z upojeniem, a potem wybrać najlepsze zdjęcia. A tak muszę kombinować z kompozycjami na powierzchni płaskiej :)
Niedługo będę miała cyrk na kółkach, próbując bez manekina dopasować robiony właśnie sweter :) Doleciałam do pierwszego rękawa, za parę dni będę dziergać w kierunku drugiego i nie ma siły - trzeba będzie mierzyć na sobie i będzie problem, bo szpilek w siebie nie wbiję, żeby to jakoś umocować... Z siebie też nie wyjdę, żeby się przyjrzeć, gdzie i co poprawić... No nic, zaangażuję Mamę, ona ma doświadczenie w szyciu, może razem jakoś damy radę :)

I na koniec coś, co właściwie nie jest niezbędnikiem, a raczej kaprysem. Marzeniem ("Nieosiągalnym" - dorzuca Głos Rozsądku, patrząc na cenę).

Zdjęcia pochodzą ze strony producenta

Zestaw profesjonalnych drutów w pełnej rozmiarówce, z wymiennymi żyłkami, markerami, łącznikami i innymi bajerami, w bajeranckim etui :). Właściwie to mógłby być zestaw którejkolwiek ze znanych w dziewiarskim światku firm, ale ChiaoGoo urzekły mnie tą krwiście czerwoną żyłką oraz faktem, że - jak donoszą opinie - są stosunkowo ciężkie... a dokładniej, cięższe niż inne. Ja lubię czuć, że coś trzymam w ręce, dlatego całkowicie odpadają druty akrylowe, bambusowymi nie umiem robić długo, ewentualnie mogą jeszcze być drewniane, ale lubię poślizg włóczki na metalu. Plastikowe szydełka to jest okropność, bo mam wrażenie, że trzymam pustkę. W rezultacie bardzo mocno ściskam narzędzie w palcach, co skutkuje albo skurczem mięśni, albo połamaniem wymienionego narzędzia (z drutami jeszcze mi się to nie zdarzyło, za to z cienkim szydełkiem - owszem).

To nie jest coś co muszę mieć już-teraz-zaraz, bo moje niezestawowe KnitPro sprawują się doskonale, ale... ale chciałabym mieć coś naprawdę-naprawdę profesjonalnego i luksusowego, niedostępnego w pierwszej lepszej pasmanterii, tylko wymagającego szukania, namysłu, wahania, rozważań, porównań... Jednym słowem: potrzebuję Marzenia.
No a poza tym - drutów nigdy nie bywa za wiele!