017. A miało być romantycznie...

No miało być. Jakaś Jesienna Tęcza, Jesienna Radość, Tęczowy Październik, takie tam. Figę. Jest krótko, celnie i na temat.

Homopropaganda.

I nie, to nie mój wymysł, bo ja z tęczą skojarzenia mam niewinne :) Orszula sobie wymyśliła, Orszula ma i Orszula będzie homopropagować Bydgoszcz, czy Bydgoszczy się to podoba, czy nie :)
Filozoficznie stwierdziłam, że nazwy przychodzą same, skoro szal chce być Homopropagandą, to nie będę się z nim kłócić.

Sprawczynią zamieszania jest oczywiście Aade Long Rainbow w połączeniu ze wzorem Kierana Foleya. Muszę przyznać, że nie bardzo rozumiałam wszechobecne zachwyty nad tym akurat farbowaniem, bo ani w preclu, ani w kłębku nie wygląda toto jakoś wyjątkowo - no, kolorowe, no, dużo tych kolorów, ale tworzą one raczej oczopląśny misz-masz niż coś, na widok czego wpada się w amok, a ręce zaczynają drżeć z nieopanowanego pragnienia wrzucenia tej włóczki na druty już-teraz-zaraz-natychmiast.

Ha. Do czasu. Do momentu, w którym tę niespecjalnie interesującą włóczkę przerobi się na plątaninę oczek, tworząc całkiem sporą płachtę (57cm x 182cm). Dopiero w płaskiej wersji ta włóczka pokazuje, na co ją kolorystycznie stać.

Zachwyciłam się.

Początkowo tylko kolorem - w robieniu jest to koszmarek. Nić nie jest skręcona, a tylko uprzędziona, co powoduje, że jest zwyczajnie słaba. W trakcie zwijania w kłębek zerwała się przynajmniej cztery razy. W trakcie przerabiania - nie, ale miałam niezbitą pewność, że porwie się w czasie prania i blokowania. Na wszelki wypadek udałam się po poradę do eksperta, a ekspert uspokoił, że woda z włóczką czyni cuda i rozłażąca się w palcach nić po praniu zamienia się niemalże w stalową linę.

No... Co do stalowości, to bym się jednak nie zgodziła, ale fakt - nic mi nigdzie nie trzasnęło, nie pękło, oczka nie poleciały... Co przeżyłam przed zanurzeniem Homopropagandy w wodzie, to moje, i gdybym mogła, to w ogóle bym sobie darowała pranie... ale to ażur, więc kąpiel jest automatycznie wpisana w proces twórczy :)

Robiłam z dwóch motków, bo jeden okazał się za krótki, i muszę powiedzieć, że o ile pierwszy irytował mnie niemożebnie nierównością nici (od kłaka wydartego z owcy do nici maszynowej), o tyle drugi był (jest, bo nie zużyłam całego) zadziwiająco równy. Nie ma przynajmniej tych fragmentów, kiedy nić naprawdę wyglądała jak maszynowa. Twardo sobie postanowiłam, że jeśli mi się rozpadnie w wodzie, to nie będę dziergać od nowa, bo chyba by mnie szlag trafił konkretny, tylko jakoś połatam, już to szydełkiem, już to igłą. Obeszło się, dzięki dziewiarskim bogom.

Blokowanie - czysta przyjemność, pod tym względem kocham wełnę: układam porządnie, wygładzam, przypinam dziesięcioma szpilkami i z głowy. A właściwie byłoby z głowy, ale tu mi weszły w paradę ząbki, których jest ni mniej, ni więcej, tylko 82. O ile samo naciągnięcie ułatwiłam sobie za pomocą drutów do blokowania, wpychanych w miejsca, gdzie z trzech oczek robiłam piętnaście, o tyle ząbki musiałam potraktować szpilkami indywidualnie. Generalnie przeszło ulgowo, mimo dość mocnego naciągania.

Tak wyglądało blokowanie całości - nie starczyło mi dywanu, musiałam wyciągać matę :)

Ząbki przyszpilone

W palcach włóczka jest trochę szorstka, ale o wiele mniej niż jej grubsza wersja. Lekko włochata, co kazało mi się zastanowić, czy na pewno będę chciała wrabiać w nią koraliki, bo jeśli nawet druty, niespecjalnie ostre, ją kaleczyły, to z szydełkiem będzie mordęga. Nie mówiąc już o nierówności nici. Ale o tym pomyślę porządniej dopiero wtedy, kiedy wezmę się za konkretne koralikowanie.

Wzór, na pierwszy rzut oka, całkiem prosty. Fajerwerki zaczęły się, kiedy spróbowałam przerobić pięć oczek prawych przekręconych razem... Znaczy, to się da zrobić, czemu nie, przy odrobinie uporu, ale wkurzające jest niemiłosiernie. Drut nie chce wleźć pod pięć oczek równocześnie i równomiernie, szydełko się zaplątuje we włóczce, do tego miałam w pamięci tę jej delikatność, a przy przekręcaniu oczka się napinały do granic. Machnęłam ręką na przekręcenie, zrobiłam normalnie - i nie spodobało mi się. Tam jest sekwencja, że pięć razem na prawo przerabia się trzy razy pod rząd - czyli z piętnastu oczek tworzę trzy. No i nie przypasowało mi to, że w takim układzie oczka przerobione są pochylone w jedną stronę, jakoś to tak asymetrycznie wyglądało, a aczkolwiek lubię asymetrię, to tu mi wybitnie zgrzytała i psuła estetykę. Podumałam i przerobiłam pięć prawych z oczkiem środkowym na wierzchu - bo skoro można tak przerobić trzy oczka, to dlaczego nie więcej..? Rezultat mnie usatysfakcjonował i na pewno jego osiągnięcie było łatwiejsze niż łapanie pięciu oczek razem...

Gdzie jak gdzie, ale tu nie mogło obyć się bez podobizny Cthulhu

Początek i koniec

Przy tym wzorze poeksperymentowałam także z czasem dziergania. Wyszło, że szal robiłam przez 43 godziny, co rozłożyło się na 24 dni (sic!), w tym prawie tydzień czekania na drugi motek Tęczy. Eksperyment był mi potrzebny właśnie po to, żeby konkretnie określić czas faktycznego robienia, bo do tej pory zapisywałam tylko dzień rozpoczęcia i dzień zakończenia. Poza tym pilnowanie minut dyscyplinuje - skupiałam się faktycznie na dzierganiu, a nie na trzech tysiącach innych rzeczy, które muszę zrobić, załatwić, obmyślić właśnie teraz.

Innym eksperymentem, który uważam za wybitnie udany, a który podpatrzyłam u IK, był sposób nabierania oczek. Mam spore problemy z takim nabieraniem, żeby początek był elastyczny i rozciągliwy, a taki właśnie musiał być przy tym wzorze - wiedziałam, że szal będzie rozciągany nie tylko na długość, ale przede wszystkim na szerokość, nie mogłam pozwolić, żeby ograniczały mnie w tym brzegi. A właściwie jeden brzeg, bo zamknąć oczka potrafię dowolnie elastycznie, i to co najmniej trzema różnymi sposobami. Więc po prostu zrobiłam szydełkowy łańcuszek, jak zawsze w przypadku tak dużej liczby oczek (155), a potem, już po skończeniu całości, te oczka z prowizorycznego łańcuszka ponownie wrzuciłam na druty i... zamknęłam, dokładnie tym samym sposobem, którym zamykałam je z drugiego końca :)
Szydełkowy łańcuszek jest zazwyczaj stosowany po to, żeby robótkę pociągnąć w drugą stronę, symetrycznie - stanowi jakby oś tej symetrii, jest położony dokładnie pośrodku. Dotąd używałam tej metody tylko w takim celu, pewnie dlatego nie przyszło mi do głowy, że jest idealna do osiągnięcia równych, elastycznych brzegów na początku i końcu robótki.

Ale generalnie jestem usatysfakcjonowana - lubię takie wzory, lubię włóczkę, emocje też mile widziane, nawet te niekoniecznie pozytywne :)

Mam nadzieję, że tej zimy przynajmniej w jednym odrębnym rejonie Bydgoszczy będzie bardzo kolorowo i ciepło :) Oby się szal dobrze nosił!