022. Zielono mi

Zielono mi było od chwili, kiedy zobaczyłam tę wersję kolorystyczną Haapsalu - głęboka, ciemna, butelkowa zieleń, której niestety mój aparat nie jest w stanie oddać w pełni - wychodzi albo szarość, albo, no owszem, zieleń, tylko jakaś nie taka.

 

 

Jeśli mam fazę na kolor, to nie ma siły, muszę coś z niego zrobić. Wpadło mi w oczy razemrobienie Alpine Meadows u IK i aczkolwiek wzór mnie niespecjalnie zachwycił, to jednak konstrukcyjnie była to dla mnie nowość - chusta w kształcie rogala, robiona jednym ciągiem od szyi. Bez rzędów skróconych, bez przekładania oczek z szydełkowego łańcuszka ani innych wygibasów. Co tam, wzór drugorzędny, zrobię.

 

 

Jak zwykle, kształt najlepiej widać na zdjęciu z blokowania

 

No i zrobiłam. Już w połowie wzór zaczął do mnie przemawiać, pod koniec byłam w nim niemal zakochana :) Niektóre dziewiarki dopatrzyły się w nim malutkich czaszek, ja ich nie widzę, ale nie wykluczam, że tam są :) 

 

 

 

Haapsalu, tak, ale Haapsalu Midary to cienizna, od której cierpną mi zęby, postanowiłam zatem ułatwić sobie życie i robić podwójną nitką.

 

<przerwa techniczna na wyparskanie z siebie naiwności>

Zapamiętać: jak się robi podwójną nitką, to należy ciągnąć z dwóch motków, a nie z jednego za oba końce!!! To, co mi ta paskuda wyprawiała w środku motka, to przechodzi ludzkie pojęcie. Potrafiła splątać się na odcinku między motkiem a drutami w taki kłąb, że nie miałam innego wyjścia, jak tylko łapać za nożyczki. Mogła też wyciagnąć ze środka równie wielki kłąb, który rozplątać się dawał, owszem, ale natychmiast plątał się z drugą nitką, a to i sam ze sobą. W życiu się tyle nie narozplątywałam... Że przypomnę: to ma 1500 metrów w 100 gramach, ja tej nici niemal nie widziałam!

Początek robiłam z jednej nici zielonej i jednej ecru i tu było wszystko ok, nic nie usiłowało się zapętlić, obie nitki grzecznie leżały na swoich miejscach. Poważnie, myślałam, że o wiele trudniej będzie ciągnąć nici z dwóch motków, a nie z jednego.

Dobrze jeszcze, że efekt wart jest tych wysiłków :)

Zamykanie oczek było dość czasochłonne i w dodatku szydełkiem, ale dzięki temu powstał taki śliczny pikotkowy brzeg.

 

 

Upinanie tego nie było wielkim wyzwaniem, po ułożeniu dołu góra wyrównała się sama. 

Garść statystyki: wysokość: 49 cm, szerokość: 151 cm, długość ozdobnej krawędzi: ponad 3 metry (!). Czas robienia: 34 godziny, co przełożyło się na 1 miesiąc, bo te ostatnie rzędy już mnie irytowały i robiłam po kilkanaście oczek dziennie.

A tak wyglądają Alpinki owinięte na ludziu:

 

 

Ludź po sesji uraczył się ciepłą herbatą i czekoladą, nieodparcie kojarzącą się z alpejskimi łąkami :)

PS. Alpinki są do przygarnięcia :)