023. Uzupełnianie zasobów

Listopad był jakiś taki... z jednej strony niemrawy dziergalniczo, bo skończyłam tylko dwie chusty, z drugiej intensywny, bo rozgrzebałam sześć dodatkowych robótek o różnych gabarytach, przeznaczeniu i sposobie wykonania. Poza tym trochę sobie pochorowałam, trochę pochorowała sobie moja Mama, w dalszej rodzinie też nie było za wesoło... Generalnie nie miałam głowy do cykania zdjęć i pisania notek, ale powoli we wszystkim można zaobserwować poprawę z wyjątkiem pogody, więc mogę trochę odetchnąć i ogarnąć się robótkowo i życiowo.

Ta notka będzie taka trochę dla nabrania rozpędu (okazuje się, że przez miesiąc zapomniałam, jak się pisze wpisy na bloga!) - pokażę kawałek z gromadzonych na potęgę zapasów, bo, jak wiadomo, nie ma czegoś takiego, jak "za dużo włóczki". I co z tego, że żeby to wszystko pomieścić, musiałam opróżnić kolejną szufladę...

W zeszłym tygodniu dostałam całe dwie paczki, łącznie coś ponad kilogram włóczkowego dobra.

Ten wielgachny kłąb to zaledwie 50 gramów!

Z kudłatej Melody i gładkiego Big Merino powstanie poncho – ale nie takie zwykłe, o nie... :) Zabiorę się za nie w styczniu, choć może – ale tylko może – uda mi się złapać za druty już po świętach. Melody to Dropsowa nowość, kudłata, miękka i przytulaśna. I już widzę, że sugerowany przez producenta rozmiar drutów (7,00) będzie za mały – tu trzeba z czymś porządnym, dziewiątką co najmniej.

Big Merino jest ładne, równe i miękkie, zupełnie jak nie wełna ;) Podejrzewam, że oczka z tego będą wychodziły idealne już na etapie dziergania, nie czekając na kąpiel i blokowanie.

Zielony kaprys – to surowy jedwab. Na cewce jest ok. 500 metrów, ale nie podano wagi, trudno mi więc przeliczyć stosunek metrów do 100 g. Nie robiłam jeszcze niczego z jedwabiu, nawet takiego „normalnego”, a surowego to nawet w łapach nie trzymałam. Dorzuciłam więc sobie jeden egzemplarz do zamówienia, sprawdzę, z czym to się je.

A to z kolei kaprys mojej Mamy. Od endokrynologa Mama usłyszała, że na problemy z tarczycą dobrze jest nosić szalik z wełny szetlandzkiej. Zbaraniałam z deczka i już nabrałam oddechu na długą tyradę odnośnie medycyny alternatywnej, przesądów i „XXI wiek na dworze!”, ale w porę się inteligentnie przymknęłam. Bo uświadomiłam sobie, że już od jakiegoś czasu mam zakusy na tę wełnę, chcę ją pomacać i może nawet coś udziergać, a tu pretekst sam mi się ładuje w ręce! Grzech nie skorzystać :)

Szetlandzka mnie dziwi. Jest... lekka, prawie nieważka. I nie chodzi tu o to, że motek ma 50 g ani o to, że już dość długo pracuję z estonką i to taką zwijaną w kłęby powyżej 200 g, więc mogę mieć zaburzone odczuwanie wagi. Nie, Big Merino to też 50 g, a jak się weźmie Dropsa i szetlandzką, to Big Merino się czuje, a szetlandzkiej nie, jakby ręka była pusta. No nie umiem tego opisać, ale jestem zachwycona! Gryzie trochę, mniej niż estonka, nie rozwarstwia się, ogólnie jest całkiem sympatyczna, a ta jej lekkość sprawia, że poważnie zastanawiam się nad hurtowym zakupem celem zamiany na sweter.

Na koniec dla odmiany sztuczność delikatna, gładka i milusia – akryl Himalaya Mercan, w czterech odsłonach. Jakiś czas temu na stronie Intensywnie Kreatywnej zrobiła furorę testowa wersja projektu LadyIn Yarn – Motley. Mnie też ten zachwyt nie ominął, nabyłam zatem odpowiednią kolorystycznie Himalayę. Jedna wersja będzie granatowo-srebrna, druga czarno-czerwona. No i co, że w życiu nie zrobiłam ani jednego brioszkowego oczka, dla takiej chusty specjalnie się nauczę ;)

Zarzekam się, że żadnej więcej włóczki, póki nie przerobię chociaż połowy posiadanych zasobów, a jak na złość widziałam nową dostawę estonek, w tym kolor, na który czaiłam się już od dawna - Hiszpański. Nic to, jestem twarda i niewzruszona, Hiszpański mi nie ucieknie... prawda?